woensdag 27 februari 2008

Kapcha As

Het rapport van de CDS (chef defensiestaf) naar aanleiding van de gebeurtenissen rond Deh Rawod tijdens operatie Kapcha As houdt de gemoederen hier behoorlijk bezig. Zodanig dat De Telegraaf (26 februari jl.) zelfs bericht dat officieren een spreekverbod hebben gekregen in opdracht van de TFU commandant over het door hen bekritiseerde onderzoeksrapport. De lezer begrijpt dat ik inhoudelijk op de zaak niet in kan gaan. Daarvoor liggen de zaken te gevoelig en zijn de feiten te complex. Maar dat het rapport, of in ieder geval de brief aan de tweede kamer over het rapport, de mensen in beweging brengt is zeker.

Nu is het ook begrijpelijk dat mensen emotioneel betrokken zijn bij een dergelijk rapport. Het was dan ook ongelukkig dat de gewraakte brief vlak voor een volgende actie in hetzelfde gebied aan de mannen in het veld meegedeeld moest worden. Helemaal omdat de conclusies van de brief voor een aantal mensen niet herkenbaar waren en in de beleving van anderen onjuistheden bevatten. Nogmaals, inhoudelijk kan ik er niet op ingaan al was het alleen maar vanwege het feit dat ik er niet bij ben geweest. Wel zie ik de impact die een dergelijke brief heeft op mensen, de onrust die er ontstaat en de onzekerheid die voortduurt nu het Openbaar Ministerie nog niet van zich laat horen.

In enkele media wordt naar aanleiding van de commotie gesproken over de kloof tussen Den Haag en Uruzgan waarmee de verschillen in perceptie tussen de mensen in Nederland, politiek en samenleving, en de mensen op werkvloer van defensie wordt bedoeld. Ik heb nog niemand gehoord over het feit dat de mensen die hier nu het werk moeten doen straks die kloof naar Nederland wel weer moeten zien te overbruggen. Als jouw missie, jouw eenheid in de media wordt afgeschilderd als tactisch onzorgvuldig, slordig of niet goed opererende eenheid, dan doet dat ook iets met je. Dan knaagt dat aan je. En probeer het in Nederland dan maar eens uit te leggen hoe complex, onoverzichtelijk en moeilijk de omstandigheden waren waaronder jij je uiterste best hebt gedaan voor zowel je eigen leven als het leven van je maatje.

Ik wil op deze plaats respect uitspreken voor de mensen die onder deze moeilijke omstandigheden naar eer en geweten hun werk en hun uiterste best hebben gedaan en onder zware omstandigheden collega’s zijn verloren en gewond hebben zien raken. Ik heb grote bewondering voor de inzet die wordt getoond en de veerkracht die mensen aan de dag leggen om door te gaan.

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Wat een volslagen nietszeggenheid weer, deze bijdrage. Waar stá je nu eigenlijk voor, als raadspersoon? Verder dan conformeren aan kennelijke opdrachten aan legerpersoneel (zwijgplicht officieren) en medeleven aan de betrokkenen komt het niet. Wat ís nu eigenlijk de toegevoegde waarde van een humanist. Van een dominee of pastoor weet ik het, met dit blog word ik er niet veel wijzer van.

Anoniem zei

Dag Norbert,
Je hebt mooie stukken geschreven op je weblog. Uit de verhalen blijkt je sterke betrokkenheid bij de mensen op Kamp Holland. Je laat allemaal stukjes van het leven op de base zien, en dat alleen al is bijzonder.
Af en toe is er iemand die reageert zag ik. Het is iemand die anoniem wenst te blijven. Het is wel iemand die duidelijk geinteresseerd is in je werk want hij/zij volgt je weblog al een tijdje en neemt de moeite om te reageren. Alleen de toon, daar zou anoniempje iets aan moeten doen.
Harrie Bols